Trochę jazdy autobusami i jestem w stolicy Goa - Panaji

W sobotę rano odbyło się szybkie pakowanie, poszedłem pożegnać się z pracownikami restauracji Rosemary i jej szefem, oczywiście dostałem czarną kawę parzoną w specjalnych naczyniach z filtrem. Chłopcy wypytali mnie o moje dalsze plany pobytu w Indiach, po czym podstawili swój prywatny samochód, zapakowali moje dwa plecaki i odwieźli do Canacone na dworzec autobusowy, na którym czekał na nas kierowca autobusu wykrzykując, że jest już po czasie odjazdu, widocznie szef Rosemary – Fernandez zadzwonił pytając się, o której jest odjazd i prosił o poczekanie, że pasażer jest już w drodze na dworzec. Wsiadłem do autobusu wybierając sobie dogodne miejsce, autobus był w 1/3 obłożony pasażerami. Bilet do Margao: 25 Rs. Jazda trwała 1,5 h serpentynami i krętą drogą wzdłuż pasma gór; Ghaty Zachodnie z pięknymi widokami. Wjeżdżając do Margao zrobiłem kilka zdjęć zabudowie tej miejscowości, natomiast nie zdążyłem go zwiedzić, bo po przyjechaniu na dworzec okazało się, że jest już podstawiony autobus do Panaji. Bilet – 23 Rs. Wysiadłem w Panaji po 1,5 h i od razu, tak jak się wcześniej umówiłem, zadzwoniłem do Moniki, która od roku mieszka na stałe w Panaji; wyszła za mąż za Hindusa. Telefonicznie skierowała mnie na odpowiedni przystanek z którego po kwadransie dojechałem w umówione miejsce. Tam wyszła po mnie i zaprosiła do swojego domu. Był polski obiad: panierowana pierś z kurczaka, ziemniaki i groszek z marchewką, wszystko pyszne. Ponieważ mąż Moniki miał pracować do późna wieczór wybraliśmy się na zwiedzanie miasta. Niestety zdjęć puki co malutko, bo było już ciemno. Dzisiaj uzupełnię foty zrobione w dzień. Miasto szykuje się do przyjęcia gości Cinema Film Festival, który zacznie się 20-go potrwa do końca miesiąca. Są kładzione nowe chodniki, mycie karcherami starych, „malowanie trawy na zielono” i tym podobne strojenie miasta. Jednocześnie mieszkańcy Goa i całych Indii przygotowują się, co widać na ulicach, do jednego z największych świąt w Indiach: Divali, czyli święto światła. Monika oprowadziła mnie po miejscach, które były w miarę dostępne komunikacyjnie jak na późną porę: miejska hala targowa Panjim Market, główne ulice Panaji i robiąca duże wrażenie promenada wzdłuż rzeki Mandovi, przy której przycumowane są statki – kasyna, jedyne kasyna w całych Indiach poza jednym, jedynym stacjonarnym znajdującym się w hotelu Marriott w Panaji: Cassino Royale z lądowiskiem dla helikopterów, Cassino Pride, Cassino Carnival, Cassino Caravela i jeszcze ze dwa, których nazw nie zdążyłem poznać, zabrakło kasy Mąż Moniki Vinayak, czyli Vini, który pracuje w hotelu Marriott jako główny menedżer do spraw wszystkich hotelowych restauracji i barów oraz menedżer ds. events zatelefonował, że właśnie skończył pracę, podjechał po nas autem i zaprosił na kolację do restauracji położonej na wzgórzu Dona Paula , miejsca, w którym jak głosi legenda kochankowie rzucili się z nieakceptowanej przez rodzinę ich miłości w przepaść. Do dziś jednoznacznie nie ustalono jak kochankowie mieli na imię, czy Don i Paula, czy też Dona i Paul. Widoki powalające. Restauracja „wypas”, jedzonko goańskie rewelacja! O puszczeniu mnie do jakiegokolwiek hotelu nie było mowy, zostałem zaproszony i przygarnięty do domu Moniki i Viniego na noc.

Zdjęcia (50)

Komentarze (1)